درباره آنی نوش

مردم تمدن های گوناگون از ۷ هزار سال پیش از نی برای نوشیدن استفاده می کرده اند. با این حال دو مبتکر در ۱۵۰ سال گذشته شکل این نی ها را متحول کردند…

مورخان دقیقا نمی دانند چه کسانی برای اولین بار از لوله یا نی برای نوشیدن استفاده کردند اما باستان شناسان نشانه هایی از نی های نوشیدنی در گورستان های سومری های ۳ هزار سال پیش از میلاد کشف کرده اند. قدیمی ترین نی نوشیدنی ساخته شده از طلا و لاجورد در یکی از قبرهای سومری ها پیدا شد.

شایان ذکر است که آرژانتینی ها و همسایگانشان قرن ها از نی های فلزی مشابه سومری ها برای نوشیدن چای «ماته» استفاده می کردند. «ماروین چستر استون» بعد از یک روز کاری طولانی در واشنگتن برای رفع تشنگی اش شربت نعناعی می نوشید که ناگهان حس کرد چیزی در نوشیدنی اش است و این ذرات چیزی نبود به جز نی اش که در لیوان نوشیدنی خرد می شد.

در دهه ۱۸۸۰ انواع شربت و نوشیدنی ها با نی هایی صرف می شد که در آن ها مزه نی با طعم نوشیدنی درهم می آمیخت. طی قرن های متمادی انسان ها مجبور بودند نوشیدنیشان را آمیخته با طعم نی ساخته شده از علف های طبیعی تجربه کنند. استون خوشش نمی آمد چیزی به طعم شربت نعناعی مورد علاقه اش اضافه شود بنابراین دست به کار شد و نوآوری تحسین برانگیزی در نی های نوشیدنی به وجود آورد. او در اولین تلاش خود تکه کاغذی را دور مدادش پیچید و با کمی چسب، نی کاغذی درست کرد. سپس با طراحی دستگاهی که کاغذ را به شکل لوله های نازک در می آورد و سطح خارجی اش را با پارافین آغشته می کرد به این ترتیب قدمی بلند رو به جلو برداشت و در سال ۱۸۸۸ اختراعش را به ثبت رساند.

امروزه «ماروین چستر استون» را پدر نی های نوشیدنی می نامند. اما در عصر حاضر هیچ کس با لوله های کاغذی پارافینی نوشابه و شربت نمی نوشد. نی های تاشوی امروزی را کسی طراحی کرد که دو دهه بعد از ابتکار ماروین استون به دنیا آمد. استون مشکل نفوذ مزه نی به نوشیدنی را با استفاده از مواد کاغذی حل کرد. اما ابتکار بعدی در شهر سانفرانسیسکو اتفاق افتاد. امروزه این شهر با بیش ۳۵۰۰ رستوران رکورددار مصرف نی های نوشیدنی در ایالات متحده است.

نیم قرن پس از آن که ماروین استون ذرات علفی در نوشیدنی اش دید خلاقیت «جوزف فریدمن» تحولی نو در شکل نی به وجود آورد. یکی از روزهای دهه ۱۹۳۰ میلادی جوزف در رستوران برادرش نشسته بود و به دخترش جودیس نگاه می کرد که برای نوشیدن شیر موزش مشماروین کل داشت.

مشکل جودیس تغییر مزه نوشیدنی اش نبود بلکه با نی کاغذی استون به راحتی نمی توانست شیرموزش را بالا بکشد. فریدمن ایده ای به ذهنش رسید. البته او قبلا در زمینه نوشت افزار نوآوری هایی داشت. خلاقیت جوزف بسیار ساده بود: او در یک طرف نی پیچی فرو کرد و روی شیارهای پیچ نخ دندان پیچید و پیچ را از نی بیرون کشید. بدین صورت پیچ ردی آکاردئونی بجا گذاشت و نوشیدن شیرموز را برای دخترش آسان کرد. اینگونه بود که نی آکاردئونی اختراع شد. پس از آن پلاستیک به این حوزه راه یافت.

سال ۱۹۳۹ فریدمن شرکت «فلکس استرا» را تاسیس کرد. اما اولین محصولاتش راهی به رستوران ها نیافت بلکه به بیمارستان ها فرستاده شد. بیماران می توانستند به راحتی روی تختشان نوشیدنی ها را میل کنند. جوزف با حل مشکل دخترش تجارتی چند میلیون دلاری به راه انداخت. فریدمن با اینکه موانعی بر سر راه داشت اما در نهایت توانست ثابت کند اختراعش از جهات بسیاری سودمند است. با اینکه نی آکاردئونی در صدر خلاقیت های دنیای مدرن قرار ندارد اما در دنیای مدرن نوآوری های کوچکی وجود دارد که شاید بتوان آن ها را ابتکارهای ساکت و خاموش نامید زیرا فواید این ابداعات جزئی چندان به چشم نمی آیند